Το σύγχρονο σώμα -είτε ως θεωρητικό κατασκεύασμα είτε ως μια φυσική και συναισθηματική οντότητα- δεν είναι το ίδιο όπως ήταν πριν έναν αιώνα, ούτε ακόμα όπως ήταν είκοσι ή δέκα χρόνια πριν. Οι συμπεριφορές, οι επιθυμίες, οι ταυτότητες ή οι χρονικές, ρευστές ταυτοποιήσεις έχουν αλλάξει ριζικά την κατανόηση της ανθρώπινης συν/κατοικησιμότητας των σωμάτων, ιδιαίτερα σε γεωγραφικές, πολιτικές ή οικονομικές μητροπόλεις. Η πολυπλοκότητα, η χρονικότητα, η συνδεσιμότητα και η εικονικότητα ξεπερνούν το χώρο-χρόνο των ενσώματων συνθηκών της αρχιτεκτονικής, σαρώνοντας πρακτικές και μνήμες του παρελθόντος. Έχουμε αποκτήσει πλέον τη δυνατότητα να μεταλλάσσουμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, με την καθοδήγηση της τεχνολογίας και συνδέουμε τη ζωή μας με νέες ριζωματικές συνθήκες, οι οποίες, αν και δεν καταφέρνουν να αδράξουν την ανθρώπινη ύπαρξη, κατορθώνουν να ενδυναμώσουν τη συσχέτιση τους με υλική πραγματικότητα ως ποτέ πριν.

Το ερευνητικό έργο στοχεύει στο να συνδυάσει τις πτυχές της σύγχρονης αρχιτεκτονικής έρευνας με πειραματισμούς πάνω σε νέες διαδικασίες σχεδιασμού, δηλαδή σκοπεύει να συνδέσει το ψηφιακό αρχιτεκτονικό σχεδιασμό με σωματικές ανάγκες και ενσώματες προϋποθέσεις, αντιλαμβάνοντας αυτές τις συνθήκες ως ψυχοκοινωνικά και ψυχοσωματικά μοτίβα, είτε υλικά, ανατομικά είτε ορμονικά, σύμφωνα με τις νέες εξελίξεις της νευροεπιστήμης.  Υπάρχουν τρεις βασικοί στόχοι: α. η δημιουργία ενός βιβλιογραφικού αρχείου πάνω στη σχέση ανθρώπινου σώματος και αρχιτεκτονικού περιβάλλοντος, β. η κατηγοριοποίηση και ο σχεδιασμός παραλλαγών πάνω στα αναλώσιμα σώματα, και τέλος γ. η κατασκευή ενός ψηφιακού ιστοτόπου με τίτλο: ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΣΩΜΑΤΟΣ: Τοπία αναλώσιμων σωμάτων.

Η σημασία της έρευνας έγκειται στη συνδέση αρχιτεκτονικών πρακτικών με εξατομικευμένα και αλληλένδετα περιβάλλοντα στα πλαίσια της ανθρώπινης-μη-ανθρώπινης εγγύτητας. Η έρευνα επιδιώκει να ενσωματώσει τις παραπάνω έννοιες σε μια εξερεύνηση της υλικότητας, της από-υποκειμενοποίησης και σωματικότητας στην πρακτική του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, είτε ψηφιακή είτε υλική. Αφορά δηλαδή τη σωματική επιτελεστικότητα της αρχιτεκτονικής και τις εξατομικευμένες υλοποιήσεις μέσα σε μετα-ανθρώπινες συνθήκες, τις νέες υβριδικές εγγύτητες μεταξύ του ψηφιακού-φυσικού κόσμου και την επικοινωνία τεκτονικών και μη-τεκτονικών στοιχείων του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού.