ΣΥΝΕΔΡΙΟ Η ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΟΧΗΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
2006
Περιγραφή Σύνδεσμος

«Η αναπαράσταση ως όχημα αρχιτεκτονικής σκέψης». Διεθνές συνέδριο, 21-23 Οκτωβρίου 2006, Βόλος.

 

Το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας οργάνωσε στο διάστημα 21-23 Οκτωβρίου 2006 διεθνές συνέδριο με θέμα «Η αναπαράσταση ως όχημα αρχιτεκτονικής σκέψης». Το θέμα των αναπαραστάσεων προσεγγίστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και θα συμμετείχαν 65 σύνεδροι (αρχιτέκτονες, εικαστικοί και ιστορικοί) από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Το συνέδριο επεδίωξε να φέρει στο προσκήνιο τον τρόπο με τον οποίο η υιοθέτηση αναπαραστατικών τεχνικών:

Ο ρόλος των αναπαραστάσεων είναι κεντρικός όχι μόνον για την αρχιτεκτονική αλλά για όλες τις αναπαραστατικές τέχνες (εικαστικές τέχνες, φωτογραφία, κινηματογράφος, κλπ). Στην αρχιτεκτονική έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό στη σκιά των κεντρικών προβλημάτων και στο απυρόβλητο των κριτικών θεωρήσεων.

Η εξέλιξη των αναπαραστάσεων στην αρχιτεκτονική δεν ήταν απλώς μια υπόθεση τεχνικών επινοήσεων αλλά μια διαδικασία συνδιαλλαγών με άλλα γνωστικά πεδία που επέτρεψε την εγκατάσταση στην αρχιτεκτονική σκέψη μεθόδων και μεταφορών προερχόμενων από αυτά. Ο δανεισμός αναπαραστατικών τεχνικών, εικόνων και εννοιών από τον χώρο των επιστημών και των τεχνών οδήγησε στην ανάπτυξη νέων εννοιών και συλλήψεων που διαμόρφωσαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό την αρχιτεκτονική θεωρία και τον σχεδιασμό.

Η χρήση στην αρχιτεκτονική εικόνων και μεταφορών προερχόμενων από τον χώρο των επιστημών και των τεχνών δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Η ανάπτυξη του συστήματος της Προοπτικής στην Αναγέννηση βασίστηκε κατά ένα σημαντικό ποσοστό στην τεχνική των χαρτογραφήσεων και αποτελεί το κυρίαρχο μοντέλο αναπαράστασης της πραγματικότητας μέχρι την σημερινή ψηφιακή εποχή. Τον 19ο αιώνα η αρχιτεκτονική επηρεάστηκε από την γοργά εξελισσόμενη βιολογία (ακόμη και σήμερα μιλάμε για την καρδιά της πόλης, τις οδικές αρτηρίες). Αρχιτεκτονική και βιολογία μοιράστηκαν την ανάδειξη της τομής-ανατομίας και της έννοιας της δομής (structure) ως κυρίαρχων μεθόδων ανάλυσης και μελέτης των αντικειμένων τους. Τα τελευταία χρόνια ένας αυξανόμενος αριθμός εικόνων και μεταφορών που προέρχονται από τον χώρο της πληροφορικής, των μαθηματικών, της φυσικής και της μοριακής βιολογίας συντελούν στην ανάδειξη της ψηφιακής διάστασης της αρχιτεκτονικής πρακτικής.

Οι αρχιτεκτονικές αναπαραστάσεις είναι κατεξοχήν αναφορές σε κάτι που δεν υφίσταται ακόμη. Αποκτούν έτσι μια δυναμική που ξεπερνά την υποχρέωσή τους να κωδικοποιήσουν χωρική πληροφορία και αναλαμβάνουν λειτουργίες ξενάγησης και μύησης σε μια υποθετική ακόμη πραγματικότητα. Το καθεστώς αυτό της προαπεικόνισης της αρχιτεκτονικής περιέχει στη φύση του την προαγγελία της σύγχρονης δυνητικής (virtual) πραγματικότητας. Ο δυνητικός χώρος των ψηφιακών τεχνολογιών που προσφέρει νέα τοπία σχεδιαστικής δικαιοδοσίας (σχεδιασμός στο διαδίκτυο, πολυμεσικές εφαρμογές, δυνητικά περιβάλλοντα) αποδεσμευμένα από την υλική πραγματικότητα, μεταβάλλει ριζικά τον αναφορικό χαρακτήρα της αναπαράστασης και διευρύνει επιπλέον τις εκκρεμότητες γύρω από τη θεμελίωση του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού

 

Eπιστημονική και Οργανωτική Επιτροπή συνεδρίου

Παντελής Λαζαρίδης, καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Γιάννης Πεπονής, καθηγητής, Georgia Institute of Technology
Λόης Παπαδόπουλος, αν. καθηγητής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Δημήτρης Παπαλεξόπουλος, επ. καθηγητής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
Γιώργος Παπακωνσταντίνου, επ. καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Βάσω Τροβά, επ. καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Κώστας Μανωλίδης, λέκτορας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας